Stereotypen over het begrip communicatie. De vorige keer was dat het boodschappenwagentje: volladen, uitladen, klaar. Dat leek aantrekkelijk, maar bleek niet voldoende. Ditmaal - geheel toevallig - een andere veelgebruikte vergelijking: communicatie als voetbalwedstrijd. Een winnaarsmentaliteit kweken, sterker zijn dan de tegenstander, scoren, klaar. Publiek in extase. Orders stromen binnen. Bomen groeien tot in de hemel. De vraag is dan: wie heeft er zo'n lange snoeischaar?

Wij herinneren ons de fraaie '1' op de stropdas van een club uit de hoofdstad van dit land. Zelden heeft het kweken van een winnaarsmentaliteit zichzelf zo de das omgedaan. 'Willen' werd 'moeten' en dan helpt zelfs een nieuwe trainer niet meer. In 1974 was er een bepaalde WK-ploeg in de finale veel sterker dan de tegenstander. En toch bleek dat niet genoeg te zijn. Onrechtvaardig, onterecht, ontroostbaar. Maar wel de werkelijkheid. Het lastige van scoren is dat normaliter slechts de helft van het publiek het kan waarderen. Dat is misschien de reden waarom zoveel voetballers zich voor goede doelen inzetten. En die lange snoeischaar, dat zijn de supporters natuurlijk. De grilligheid van hun gedrag is alom bekend en het witte zakdoekje krijgt men tegenwoordig bij de seizoenskaart cadeau.

Het mooie van een voetbalwedstrijd is de fysieke aanwezigheid van een tegenstander, een afgebakend speelveld, een vastomlijnd doel en de aan-wezigheid van spelregels met handhavingsambtenaar. In de zakelijke praktijk is dit een situatie om van te dromen. Want: doelen veranderen van vorm, plaats en afmetingen. Het speelveld gaat zonder aankondiging over van sappig gras in akelig asfalt. Er melden zich vele tegenstanders, waarbij er best een basketbalclub tussen kan zitten. En ten slotte veranderen de spelregels nog tijdens de wedstrijd, zodat de scheidsrechter een achterwaartse dunk op het dak van het doel alsnog als doelpunt laat tellen. Communicatie is net zo mooi als het leven zelf.